Władysław Langner (189-1972) urodził się 18 czerwca 1896 roku w Jaworowie k. Lwowa. Do gimnazjum uczęszczał w Złoczowie i Tarnowie. W młodości należał do organizacji „Zarzewie” i Polskich Drużyn Strzeleckich. W Tarnowie był zastępcą prezesa Polskiej Drużyny Strzeleckiej nr XIV i komendantem kompanii kadrowej tarnowskiej PDS. Pod jego dowództwem 4 sierpnia 1914 r. wyruszył z Tarnowa pierwszy oddział „drużyniaków” do Legionów.

W październiku 1914 roku awansował na podporucznika, w roku 1917, po kryzysie przysięgowym, wcielony został do armii austriackiej i walczył na froncie włoskim. W czasie wojny zdał także maturę i ukończył szkołę oficerów rezerwy.

Od listopada 1918 roku był żołnierzem armii polskiej i zastępcą dowódcy 57 Pułku Piechoty Ziemi Tarnowskiej. Następnie dowodził batalionem w 5 Pułku Piechoty Legionów, a później w 1 Pułku Piechoty Legionów. W czerwcu 1920 roku, już jako podpułkownik, objął dowództwo 167 Pułku Piechoty.

W czasie wojny polsko-bolszewickiej walczył na froncie litewsko-białoruskim i na Łotwie. Wyróżnił się podczas zdobywania Wilna w kwietniu 1919 roku. W 1921 roku ukończył kurs wyższych dowódców przy dowództwie Okręgu Generalnego w Poznaniu, a dwa lata później kurs dowódców pułków w Rembertowie.

W latach 1923-1927 dowodził 40 Pułkiem Piechoty we Lwowie. 1 grudnia 1924 roku awansowany został przez prezydenta Stanisława Wojciechowskiego do stopnia pułkownika. Od kwietnia 1927 roku do listopada roku 1928 dowodził piechotą 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. W latach 1928-1934 pełnił służbę w Warszawie. Był m.in. zastępcą wiceministra spraw wojskowych i szefem Administracji Armii.

Decyzją prezydenta Ignacego Mościckiego 21 grudnia 1932 roku uzyskał awans na stopień generała brygady. Od sierpnia roku 1934 dowodził Okręgiem Korpusu w Łodzi, a od 1938r. Okręgiem Korpusu we Lwowie. W tym czasie był również przewodniczącym Okręgu Lwowskiego Związku Harcerstwa Polskiego.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził obroną Lwowa. Od 12 do 22 września bronił miasta przed Niemcami, od 19 września Lwów otoczony był przez Niemców i siły sowieckie. Nie widząc możliwości wyjścia z miasta i przebicia się do granicy węgierskiej skapitulował 22 września przed Armią Czerwoną. Warunki kapitulacji przewidywały m.in. gwarancję osobistej swobody dla polskich oficerów. Gwarancje te zostały złamane. Oficerowie broniący Lwowa trafili do niewoli sowieckiej, a następnie zostali rozstrzelani.
Po kapitulacji znalazł się w Moskwie, 5 października 1939 roku pozwolono mu wrócić do Lwowa, pod koniec listopada przedostał się do Rumunii, potem do Francji. Od października 1940 roku przebywał w Wielkiej Brytanii. Dowodził 3 Brygadą Kadrową Strzelców w składzie I Korpusu, następnie był dowódcą Odcinka Obrony „Angus”, a od sierpnia 1941 r. Brygady Szkolnej. Od sierpnia 1943 do listopada roku 1945 pełnił służbę w Sztabie Inspektora Wyszkolenia Wojska w Anglii, od listopada 1945 pozostawał w dyspozycji Szefa Sztabu Głównego w Londynie.

Po zakończeniu wojny pozostał na emigracji. 11 listopada 1964 roku prezydent August Zaleski awansował go do stopnia generała dywizji. Zmarł w Newcastle 28 września 1972 roku.

Władysław Langner odznaczony był m.in.: Orderem Virtuti Militari kl. IV i V, Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta kl. IV, czterokrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi.