Czesław Szymiczek (1861–1942) urodził się 13 lipca 1861 roku w Tarnowie. W rodzinnym mieście ukończył szkołę powszechną i gimnazjum. Chciał zostać żołnierzem dlatego nie przystąpił do egzaminu maturalnego i w 1879 roku rozpoczął naukę w Szkole Kadetów w Krakowie. Po jej ukończeniu trafił do Zagrzebia. W 1888 roku, już jako porucznik, został przeniesiony do Tarnowa, gdzie służył w 57 pułku piechoty.

W latach 1892-1913 służył we Lwowie, w 80 pułku piechoty. 1 maja 1909 roku został mianowany majorem, a 1 listopada 1912 roku podpułkownikiem. W maju 1913 roku rozpoczął służbę w 78 pułku piechoty w Osiaku.

1 czerwca 1914 roku przeszedł w stan spoczynku, ale w obliczu zbliżającej się wojny został przywrócony do stanu czynnego i podjął służbę jako Komendant Etapów w Cieszynie. Później został dowódcą batalionu w 57 pułku piechoty i walczył na froncie rosyjskim. W listopadzie 1914 roku został ranny w bitwie pod Strzegową.

1 maja 1915 roku został awansowany na stopień pułkownika. Od maja do czerwca 1915 roku był dowódcą batalionu zapasowego w Opawie, a następnie, do 30 listopada 1915 roku, komendantem okręgowym w Końskich. 1 grudnia 1915 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy batalionu zapasowego 13. krakowskiego pp w Nowym Sączu, a w okresie do 27 listopada 1917 do 15 grudnia 1918 roku pełnił funkcję Komendanta Wojewódzkiego Zakładu Karnego w Wiśniczu.

W 1917 roku otrzymał zezwolenie c. k. Namiestnictwa w Tarnowie na zmianę nazwiska z Schimitzek na Szymiczek. W maju 1918 roku otrzymał od ostatniego cesarza Austro-Węgier, Karola I, dyplom nadania szlachectwa.

1 listopada 1918 roku zgłosił się do służby w Wojsku Polskim, ale nadal pozostawał na stanowisku komendanta więzienia w Wiśniczu. 15 grudnia 1918 roku został oficjalnie przyjęty w szeregi Wojska Polskiego. 30 grudnia 1918 roku został przeniesiony na stanowisko komendanta Państwowej Komendy Uzupełnień w Tarnowie. Jednocześnie, od 1 lipca 1919 roku, był dowódcą wojskowej załogi Tarnowa.

3 stycznia 1922 roku został awansowany do stopnia generała brygady i przeniesiony w stan spoczynku. Zamieszkał na stałe w Tarnowie, opiekował się między innymi biblioteką i kinem Towarzystwa Szkoły Ludowej w Tarnowie.

Po wybuchu II wojny światowej i po wkroczeniu wojsk niemieckich we wrześniu 1939 roku pozostał w swoim domu, nie doznając żadnych szykan ze strony okupanta. Zmarł 1 stycznia 1942 roku w Tarnowie. Pochowany został w grobowcu rodzinnym na Starym Cmentarzu w Tarnowie.

W czasie służby wojskowej odznaczony został m.in. Krzyżem Oficerskim II klasy Franciszka Józefa, Srebrnym Krzyżem Walecznych III klasy, Brązowym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921 i Medalem „Ojczyzna Swemu Obrońcy”.