Karol Kawęcki, w 1918 r. stojący na czele Sekcji Studenckiej w ramach tarnowskiej POW, wymienił jako swojego najbliższego współpracownika Czesława Dąbrowę. Obaj mieli znaleźć konspiratorów spośród uczniów tarnowskich szkół. Kawęcki w I oraz II Gimnazjum (był jego uczniem), a Dąbrowa w Wyższej Szkole Realnej (WSR), do której uczęszczał od 1911 r. Wspólnie zebrali grupę ok. 30 spiskowców, która razem z innymi niepodległościowymi organizacjami wyzwoliła Tarnów spod austriackiej władzy w ostatnią noc października 1918 r.

Czesław Dąbrowa urodził się w 1899 r. w Bochni, w wielodzietnej rodzinie. Ojciec Józef był tercjanem w tarnowskiej WSR, a wcześniej wachmistrzem w ck 2. pułku ułanów. Matka Helena, z domu Jędrychowska, była siostrą Feliksa, Stefana i Mariana, bocheńskich legionistów, a po wojnie żołnierzy WP. W tak patriotycznym środowisku Czesław chłonął marzenia o niepodległej Polsce. Będąc w klasie V wstąpił jako ochotnik do Legionów. Wrócił do nauki w 1918 r. i podjął współpracę z Kawęckim. Rekrutacja do Sekcji Studenckiej była rygorystyczna, aby na jej członkach można było w pełni polegać. Duch organizacji był po prostu znakomity [...]. Karność była nadzwyczajną, co nie było łatwe, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że miało się do czynienia z kolegami [...] - wspominał Kawęcki. Do nich, jako byłych legionistów, młodzież wręcz garnęła się, mimo grożących konsekwencji. W Sekcji prowadzony był kurs dla szeregowców i podoficerów. Uczono posługiwać się bronią. Jej działacze uczestniczyli w akcjach dywersyjnych wymierzonych we władze zaborcze, a organizowanych przez Oddział Lotny Mariana Stylińskiego. Wśród członków znalazł się również Adam, młodszy o 3 lata brat Czesława, także uczeń WSR. Pamiętnej nocy 30/31 X 1918 r. Sekcja była obecna w pałacyku Towarzystwa Strzeleckiego w Parku Miejskim, a następnie na dworcu kolejowym, gdzie wzięła udział w niepodległościowym zrywie.

Bracia Dąbrowowie, po walce w obronie polskich granic, związali swoje drogi życiowe z wojskiem. W maju 1919 r. zdali maturę. Czesław dosłużył się stopnia kapitana, w ostatnich latach przed kolejną wojną pracując w Korpusie Ochrony Pogranicza. Adam służył w lotnictwie, w 1939 r. awansując na majora. W tym czasie obydwoje otrzymali Medal Niepodległości. We wrześniu 1939 r. Czesław dostał się do niemieckiej niewoli i całą wojnę przesiedział w Oflagu VIIA Murnau. Adam przez Rumunię trafił wpierw do Francji, a następnie do Anglii. Jego wiedza i doświadczenie przydały się w powietrznej walce z Luftwaffe. Przez kilka miesięcy, na przełomie 1942 i 1943 r., dowodził nawet 301 Dywizjonem Bombowym. Wojnę zakończył w stopniu pułkownika. Pozostał w Anglii, gdzie zmarł w 1988 r. Czesław postanowił wrócić do Polski w 1947 r. Osiadł w Kłodzku, gdzie pracował jako księgowy w technikum mechanicznym. W 1973 r. został mianowany majorem rezerwy. Zmarł w Nowy Sączu w 1992 r.